Kritiek op parcours Giro onzin
Het tragische ongeval van Wouter Weylandt heeft een behoorlijke impact gehad. Ook mij heeft het geraakt. Toen ik het zag, dacht ik meteen aan zijn vrouw en zijn familie. De onwetendheid en machteloosheid, terwijl je hem eigenlijk ziet sterven, lijkt me het meest verschrikkelijke wat je kunt meemaken. Het eerbetoon van de laatste dagen was mooi om te zien.
Wielrennen is altijd al een levensgevaarlijke sport geweest, daar hoeven we niet moeilijk over te doen. Of je nu met of zonder helm rijdt, er zijn door de jaren heen altijd dodelijke slachtoffers gevallen. Dat is triest, maar als je ziet hoeveel miljoenen kilometers er gereden worden, valt het eigenlijk nog wel mee. Al is elke dode er natuurlijk één te veel.
Maar als je bekijkt waar Weylandt en een dag later Tom-Jelte Slagter vallen, heeft dat niets met een gevaarlijke passage te maken. Het is juist vaak zo dat renners op de gevaarlijkste punten heel geconcentreerd zijn, zoals in een afdaling. Wanneer het meeste risico op een valpartij is geweken, zakt de concentratie even weg en zie je een valpartij op een brede asfaltweg. En op de gevaarlijke punten bepalen de renners nog altijd zelf hoeveel risico ze willen nemen.
Ik vind het echter nergens op slaan dat mensen meteen gaan roepen dat het parcours van de Giro d’Italia te gevaarlijk is. Natuurlijk heb ik ook wel eens gescholden als we over geitenpaden zoals de Strade Bianche moesten rijden. Of over de Passage du Gois, waarmee de Tour de France dit jaar in de eerste etappe uitpakt. Daar zit je als wielrenner niet op te wachten, maar als je dan zo’n rit van woensdag in de Giro bekijkt, geeft dat wel mooie sport.
Los van alle tragiek, is er voor het Nederlandse wielrennen deze dagen ook reden om te genieten. De manier waarop Pieter Weening de vijfde rit won, was een prachtige prestatie. Hij heeft het ook niet gestolen. Op een lastig punt van de Strade Bianche reed hij weg, hij heeft het helemaal op eigen kracht gedaan. Dat hij ook de roze trui nog pakt, is geweldig. Met de vorm die hij momenteel laat zien, verwacht ik dat Pieter ook een heel goed vervolg van de Giro gaat rijden. En de druk is er nu af bij hem, en ik weet dat hij dan meestal nog beter presteert.
Ik weet niet wat ze bij Rabobank precies met hem van plan zijn, maar ik zou hem ook altijd meenemen naar de Tour de France. Hij is heel sterk en één van de beste klimmers die we hebben. Hij kan dus van waarde zijn voor Robert Gesink. En dat hij de Giro al in zijn benen heeft, hoeft geen nadeel te zijn. In 2002 reed ik ook de Giro en de Tour. Dat jaar won ik in Frankrijk de etappe naar La Plagne.
En dan is er ook nog Steven Kruijswijk, die me weer blij verrast. Vorig jaar debuteerde hij natuurlijk al met een uitstekende achttiende plaats in het eindklassement van de Giro. En Ik zie hem opnieuw met de grote mannen meegaan op de moeilijke stukken. Hoewel deze Ronde van Italië na de dood van Weylandt nooit meer dezelfde zal zijn, verwacht ik dat we nog mooie wielersport gaan zien.
Bron: telegraaf.nl