Michael Boogerd: M n zoontje is m n alles
Ex-wielrenner Michael Boogerd is een van de bekende Nederlanders die meedoet aan Sterren Dansen op het IJs, het SBS6-programma dat morgen van start gaat. Metro sprak met hem:
Jij traint keihard?
Sinds de week voor kerst train ik voor Sterren Dansen op het IJs. In het begin vijf dagen per week, nu wat minder. Ik schaats goed, maar sommige dingen, zoals achteruit pootje over, zijn moeilijk.
Wat doe je liever: ijsdansen of wielrennen?
Op dit moment het ijsdansen. Wielrennen is altijd mijn sport geweest, maar ik ben in 2007 gestopt. Ik zou er nu niet aan moeten denken. Ik vind wielrennen alleen leuk als ik kan winnen.
Na je wielercarrière viel je in het zwarte gat…
Dat werd gezegd, maar was een beetje overtrokken. Vrijwel iedereen die - met liefde voor zijn sport - op hoog niveau heeft gepresteerd, heeft het na z’n carrière vrij lastig. Maar ik was een sporter die het uitsprak. Daar kwam bij dat ik in die periode, eind 2008, tijdelijk van mijn vrouw af was. Dat werd door mensen allemaal op een hoop gegooid.
Uiteindelijk kwam het eind 2009 tot een scheiding. Had het zwarte gat daar niet mee te maken?
De scheiding was een gevolg van het stoppen met fietsen, maar niet van een ‘zwart gat’, waar dus meer van is gemaakt dan dat het was. Als wielrenner hield ik me 24 uur per dag met mijn sport bezig. Je wilt dan graag dat je vrouw bepaalde dingen voor je uit handen neemt, zodat je optimaal kunt presteren. Als je stopt met fietsen, verandert je relatie, ook omdat je die dingen niet meer kunt vragen. Mijn ex was een goede vrouw voor de wielrenner Boogerd, maar niet voor de mens Boogerd.
Een van je grootste successen was je overwinning op La Plagne in de Tour de France van 2002, na een solo van 85 kilometer. Kijk je nog wel eens naar die beelden?
Heel af en toe. Het kan zijn dat Mikai er om vraagt, mijn zoontje van 6 jaar. Als ik een ouwe-lullenwedstrijd moet fietsen, bijvoor-beeld voor oud-renners, staat hij vooraan bij het hek en moedigt hij me aan.
Krijg je ooit nog zo’n geluksgevoel als na de winst op La Plagne?
Dat denk ik niet. La Plagne was, net als het winnen van m’n eerste Tour-etappe en de Amstel Gold Race, buiten alle proporties. Dat gevoel, die adrenalineboost, die endorfineboost: ik heb het na m’n wielercarrière nooit meer gehad. Dat geeft wel eens een gevoel van weemoed.
De geboorte van mijn kind, het was heel euforisch, het neigde ernaar, maar toch voelde het anders. Mensen die nooit op een bepaald niveau gesport hebben, begrijpen dat misschien niet helemaal.
Het wordt nooit meer zo mooi als toen?
Begrijp me niet verkeerd, ik denk dat er nog hele gelukkige momenten komen. Maar dat opperste gevoel van geluk, dat ga ik niet meer voelen. Dat is gewoon de realiteit en die heb ik geaccepteerd. Ik heb nu een totaal ander leven, zeker na mijn scheiding.
Dat ‘zwarte gat’ werd breed uitgemeten, maar hoe ik me na m’n scheiding voelde, dat was vele malen erger. Ik voelde me verlaten, en stond opeens overal al-leen voor. Het waren de donker-ste maanden uit m’n leven.
Je voelt je rot, maar je staat wel alles te doen. Ook in die tijd zorgde ik voor m’n zoon. Ik wilde perse co-ouderschap; m’n zoon is ongeveer de helft van de week bij mij. Hij is m’n alles. Ik ben blij dat ik dat voel, dat is gezond. Ik voel me tegenwoordig een stuk beter.
Ben je goed in het huishouden?
Ik kan gewoon het huishouden runnen, maar heb wel een werk-ster. Koken, wassen draaien: ik doe het zelf. Maar strijken niet. Ik heb een keer een blouse gestreken… (Lachend) Spijkerbroeken kan ik wel strijken.
Bestaat het grootste gedeelte van je werkzaamheden uit Sterren Dansen op het IJs?
Op dit moment staat alles in het teken van schaatsen. Het klinkt misschien stom, maar het geeft me wel regelmaat en structuur. Die heb ik nodig.
Wil je niet iets vasts?
Dat weet ik nog niet, ik hink op twee gedachten. Ik heb het hele jaar door altijd wel m’n werkzaamheden.
Vind je het vervelend dat je momenteel geen vastomlijnd toekomstplan hebt?
Soms wel. Het ligt er ook aan wat voor weer het is. Als het eind maart, begin april drie dagen achter elkaar 17 graden is, vind ik het heerlijk om op het fietsje te stappen: een broodje eten, terrasje pakken, m’n zoon van school halen. Maar als het van dat druilerige weer is...
Wat als de ijsshow straks stopt?
Er komen altijd weer andere dingen. Dat ik de zorg voor mijn zoon heb, is op dit moment het belangrijkste in m’n leven. Daar vind ik m’n rust in.
Bron: Metro
Wouter Scheepstra